Αρμένης-Βράιλας, Πέτρος

(Κέρκυρα 1812 – Λονδίνο 1884).Φιλόσοφος, νομομαθής και πολιτικός. Σπούδασε στην Κέρκυρα, την Μπολόνια και τη Γενεύη. Το 1840 διορίστηκε δικαστής των ανώτερων δικαστηρίων στη Ζάκυνθο και έπειτα υποθηκοφύλακας στην Κέρκυρα. Από το 1842 επιδόθηκε στη φιλοσοφία και έλαβε ενεργό μέρος στην πολιτική ζωή. Το 1854 διορίστηκε καθηγητής της φιλοσοφίας στην Ιόνιο Ακαδημία. Στέλεχος του μετριοπαθούς Μεταρρυθμιστικού κόμματος, εξελέγη βουλευτής και πρόεδρος της Ιονίου Βουλής (1856). Μετά την ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα, ο Α.-Β. αντιπροσώπευσε την Κέρκυρα στη βουλή, υπηρέτησε ως πρεσβευτής στο Λονδίνο, στην Πετρούπολη, στο Παρίσι και ξανά στο Λονδίνο. Αντιπροσώπευσε την Ελλάδα σε διεθνή συνέδρια, όπως στο Βερολίνο το 1880. Σπουδαιότερα έργα του είναι: Δοκίμιον περί πρώτων ιδεών και αρχών, Περί των αρχών της ιστορικής φιλοσοφίας, Φιλοσοφικαί μελέται,Περί ψυχής και ηθικού νόμου διατριβαί κ.ά. O Α.-Β., οπαδός του Κουζέν, διαμόρφωσε σύστημα το οποίο αποτελούσαν διάφορα στοιχεία, χωρίς ιδιαίτερη πρωτοτυπία, και ανήκει στη σχολή του ιδεαλιστικού εκλεκτικισμού. Βασική έννοια, αναγκαία και έμφυτη, είναι το ον. Από αυτή την έννοια πηγάζουν η αρχή της αντίφασης, εφόσον το ον αποκλείει το μη ον, της αιτιότητας και της τελειότητας, δηλαδή της διαμόρφωσης του όντος κατά σκοπόν, όπως δίδασκε o Αριστοτέλης. Συνείδηση, αίσθηση και λόγος είναι οι γνωστικές δυνάμεις του ανθρώπου. Τελολογικά ζητά να αποδείξει την αθανασία της ψυχής, εφόσον αυτή η ζωή δεν επαρκεί για τέλεια κατάκτηση του σκοπού, δηλαδή της αλήθειας. Κηρύσσει την αρμονία λόγου και πίστης, με την έννοια ότι και o λόγος είναι πίστη, με πρόσβαση προς την ανώτερη βαθμίδα της θρησκευτικής πίστης, και θεωρεί την οντολογική απόδειξη ως την κυριότερη απόδειξη ύπαρξης του Θεού.